Γενικές Πληροφορίες

Ταξινόμηση της ωρίμανσης του σώματος :

• Βρεφική ηλικία (0-12 μήνες).
• Παιδική ηλικία (1-11 έτη).
• Εφηβική ηλικία (11-13 έως 18-20). Ξεκινάει με την έναρξη της εφηβείας και τελειώνει με την σκελετική ωρίμανση.
• Ενηλικίωση (18-40).
• Μέση ηλικία (40-60).
• Τρίτη ηλικία (άνω των 60 ετών).
• Και πλέον έχει παρουσιαστεί και 4^η ηλικία (80 και άνω).

Σημείο : αποτελεί ένα εύρημα που είναι παρατηρήσιμο και μπορεί να μετρηθεί αντικειμενικά (πχ οίδημα, αποχρωματισμός, παραμόρφωση, κριγμός, ερυθρότητα, κτλ).

Σύμπτωμα : είναι ένα υποκειμενικό παράπονο ή μια μη φυσιολογική αίσθηση που περιγράφει ο ασθενής και δε μπορεί να παρατηρηθεί απευθείας (πχ αίσθημα πόνου, ναυτίας, μεταβολή αισθητικότητας και κόπωσης, κτλ).

Ταξινόμηση των κακώσεων :

• Θλάση μυών : ονομάζεται η ρήξη ενός ποσοστού των μυϊκών ινών είτε λόγω υπερμέγιστης φόρτισης τους (ως επί το πλείστων εφελκυστικής), είτε λόγω αιφνίδιας εξωτερικής επιβάρυνσης (λάκτισμα). Διακρίνεται σε :
  • Θλάση 1^ου βαθμού (ρήξη ελάχιστων μυϊκών ινών). Εκδηλώνεται με ευαισθησία, ελάχιστο οίδημα και φλεγμονή στην περιοχή.
  • Θλάση 2^ου βαθμού (ρήξη περισσότερων μυϊκών ινών, με έντονο πόνο, οίδημα και αιμάτωμα). Συνυπάρχει έντονος μυϊκός σπασμός και αναπαράγεται πόνος στην προσπάθεια επίτευξης του παθητικού εύρους αλλά και κατά τη μυϊκή σύσπαση. Πιθανή η ύπαρξη ψηλαφητού ελλείματος της μυϊκής μάζας.
  • Θλάση 3^ου βαθμού (πλήρης ρήξη του μυός). Εκδηλώνεται με αιφνίδιο διαξιφιστικό πόνο ο οποίος υποχωρεί γρήγορα, διάχυτο οίδημα, αιμάτωμα και παραμόρφωση στην περιοχή. Η μυϊκή δύναμη και το εύρος της κίνησης επηρεάζονται σημαντικά.
• Τενόντια ρήξη : χαρακτηρίζει τη λύση της συνέχειας των κολλαγόνων ινών του τένοντα. Διακρίνεται σε :
  • Ρήξη 1^ου βαθμού : (ρήξη ελάχιστων ινών). Εκδηλώνεται με απλή ενόχληση και ευαισθησία, (συνήθως πόνος στο τέλος της διάτασης του τένοντα).
  • Ρήξη 2^ου βαθμού : (μερική ρήξη του τένοντα). Παρουσία έντονου πόνου και μείωση της λειτουργικότητας. Υπάρχει σημαντικός περιορισμός της διάτασης του τένοντα λόγο πόνου και ευαισθησίας.
  • Ρήξη 3^ου βαθμού: (πλήρης ρήξη του τένοντα). Αδυναμία κίνησης του μυός.
• Συνδεσμικοί τραυματισμοί : οι συνδεσμικές κακώσεις προκαλούνται είτε με υπερδιάταση λόγω μιας υψηλές εφελκυστικής φόρτισης (έμμεσης) (πχ προσγείωση από άλμα, απότομες αλλαγές κατεύθυνσης), είτε από άμεσο τραυματισμό επαφής (πλήξη απευθείας πάνω στο σύνδεσμο) (πχ διεκδίκηση της μπάλας σε ομαδικά αθλήματα). Διακρίνεται σε :
  • Κάκωση 1^ου βαθμού : (ρήξη ελάχιστων συνδεσμικών ινών και διεύρυνση του μεσάρθριου διαστήματος <5mm). Εμφανίζονται σημεία φλεγμονής, όπως οίδημα και πόνος κυρίως στο τέλος της τροχιάς της κίνησης.
  • Κάκωση 2^ου βαθμού : (ρήξη σημαντικού ποσοστού ινών, γεγονός που οδηγεί σε ικανού βαθμού αστάθεια και διεύρυνση του μεσάρθριου διαστήματος μεταξύ 5mm και 10mm). Παρατηρείται εκτεταμένη συσσώρευση οιδήματος – αιματώματος και περιορισμό της λειτουργικότητας.
  • Κάκωση 3^ου βαθμού : (πλήρης ρήξη του συνδέσμου με αποτέλεσμα έντονη αστάθεια και διεύρυνση του μεσάρθριου διαστήματος >10mm).
• Οστικές κακώσεις : οι οστικές κακώσεις δεν εμφανίζουν υψηλή συχνότητα επιδημιολογικές εμφάνισης, σε σχέση με τις κακώσεις των μαλακών μορίων και αφορούν το οστό (κατάγματα), περιόστεο (περιοστίτιδες) και χόνδρο (χονδροπάθειες).
  • Κάταγμα : ονομάζεται η μερική ή η πλήρης λύση της συνέχειας του οστού και οφείλετε κυρίως σε άμεση ισχυρή φόρτιση. Διακρίνονται σε :
    • Ανοικτά χαρακτηρίζονται τα κατάγματα που συνοδεύονται από της λύση της συνέχειας του δέματος. Δηλαδή το οστό έχει βγεί έξω το δέρμα και έρχεται σε επαφή με το εξωτερικό περιβάλλον
    • Κλειστά χαρακτηρίζονται τα κατάγματα που δε συνοδεύονται από της λύση της συνέχειας του δέματος.
  • Ανάλογα με το μηχανισμό κάκωσης διακρίνονται σε :
    • Σπειροειδή
    • Λοξά
    • Εγκάρσια
    • Σύνθετα – Συντριπτικά
    • Σφηνοειδή
    • Ενσφηνωμένα
    • Παρεκτοπισμένα
    • Αποσπαστικά
    • Συμπιεστικά
    • Κάταγμα κόπωσης

Γενικοί ορισμοί

Τενοντίτιδα

Τενοντοπάθεια

Οστικό οίδημα

Το οστικό οίδημα (bone bruise) προκαλείται είτε λόγω τραυματικής κάκωσης είτε λόγω υπέρχρησης εξαιτίας της επαναλαμβανόμενης καταπόνησης και υπερφόρτισης μιας συγκεκριμένης περιοχής του σώματος, με αποτέλεσμα να ραγίζει μέρος των δοκίδων που στηρίζουν το σπογγώδες υλικό του οστού.

Ο τραυματισμός αυτός είναι γνωστός και ως περιοστικό αιμάτωμα. Τις περισσότερες φορές απαντάται εκεί που έχει διαταραχθεί η φυσιολογική εμβιομηχανική της περιοχής.

Το πρώιμο στάδιο του οστικού οιδήματος είναι ασυμπτωματικό ενώ όταν ο ασθενής αναφέρει συμπτώματα η πάθηση έχει συνήθως προχωρήσει αρκετά. Ο πόνος είναι το αρχικό σύμπτωμα και γίνεται αισθητός πάνω ή γύρω από την πάσχουσα περιοχή ενώ παράλληλα μπορεί να συνυπάρχει διόγκωση στο σημείο τραυματισμού και στα μαλακά μόρια γύρω από αυτό. Επίσης η κινητικότητα της περιοχής είναι περιορισμένη και σε προχωρημένα στάδια παρατηρείτε πλήρης δυσκαμψία.

Εξάρθρημα – υπεξάρθρημα

• • Εξάρθρημα μιας άρθρωσης είναι ο πλήρης αποχωρισμός 2 αρθρικών επιφανειών. Οφείλεται συνήθως σε δυνάμεις που αναγκάζουν την άρθρωση να υπερβεί το φυσιολογικό εύρος τροχιάς της κίνησης.
  • Υπεξάρθρημα είναι ο ατελής αποχωρισμός των 2 αρθρικών επιφανειών. Ανάλογα με τον βαθμό του υπερξαθρήματος, οι κακώσεις αυτές συνοδεύονται από ποικίλα σημεία και συμπτώματα πόνου, ανικανότητας, οιδήματος και αστάθειας της άρθρωσης.